miércoles, 8 de junio de 2011

LO IMPORTANTE ES ESTAR

....y tú siempre estarás




Tú mirada, tú Sonrisa y tú canción

....eres bellísima....pero que bella mujer!


Esta es la entrada de blog que nunca hubiera tenido que escribir, nunca, nunca, nunca, nunca, nunca…....JAMÁS.......JAMÁS



Me he sentado delante del teclado muchas veces, muchas tardes, muchas noches y no he sabido que escribir, el tiempo pasa y sigo sin saberlo, sigo esperando que vuelva a abrir la puerta, que vuelva a sonar el móvil,en ocasiones todavía saco el móvil con la intención de llamarla y preguntarle que tal le va la mañana, sigo esperando que volvamos a trotar juntos por las sendas que conocíamos, por las pistas de Penyagolosa, por nuestro querido y traicionero Desierto, por tantos y tantos sitios de los que guardo gratos e imborrables recuerdos……y sigo esperando, ya sé que es imposible, pero una parte de mi se niega a doblegarse a la realidad.

Pero la realidad es que me he quedado sin su mirada, sin su sonrisa, sin su compañía, sin su complicidad, sin mi inspiración, sin mi corazón, y no veo el momento de volver a sentir la motivación necesaria para seguir escribiendo, se que volveré a hacerlo, nos han quedado dos proyectos pendientes en los que teníamos puestos muchisima ilusión y, aunque ahora se antojan imposibles ya que me encuentro sin energía ni motivación, sé que los cumpliré, trataré de cumplirlos, por Irene, por mi……por los dos.

Llegado el momento los plasmaré en este pequeño trozo de mi en que se ha convertido el blog, pequeño trozo de mi y de vosotros, pequeño trozo en el que me habéis estado aguantando durante estos años y en el que he tratado de mostrar mi amor a la montaña, al deporte y a la naturaleza.

Gracias por compartir vuestros sentimientos y vivencias conmigo.

Hasta luego compañeros/as
Hasta luego cariño

37 comentarios:

Navegando dijo...

Miguel ánimo, nosotros te daremos la fuerza que te falta. Ella siempre estará contigo y porsupuesto tienes que seguir, seguir hacia adelante y seguir corriendo.Tienes que volver a correr. No hace mucho nos contabas que todas las noches soñabas con Chamonix y la carrera de agosto. ¡Sigue soñando Miguel!, porque este verano teneis que volver alli, como el año pasado, seguro que Laura se acuerda de todas las anecdotas como la suspensión de la carrera y el cabreo de todos.
¡Que la fuerza te acompañe! (y si no, tus amigos te levantaremos).Un abrazo.

depiedraenpiedra dijo...

Siempre estará Miguel, siempre..

No es posible decirte nada más, ojalá recobres la motivación, por ella y por ti. Ojalá podamos echarte una mano en eso. De sobra sabes lo que ella querría.

Un abrazo.

Ana Esteve dijo...

precioso Miguel.
claro que encontrarás la energía y la motivación...lucha por esos proyectos que teníais...la motivación es ella.
hasta luego! pero no tardes mucho! queremos leer cómo rompes marcas en una carreraza y cómo sonríes!!!!!!!! besos

bernardo luis dijo...

Me has emocionado con tu entrada. Deseo que Irene siga siendo tu inspiración en todo lo que hagas.
Espero verte alguna vez por la montaña.
Un abrazo

Jordi dijo...

Hola Miguel,

No te conozco a ti ni conocía a Irene, aunque ya hace que os seguía en internet. Un abrazo enorme y muchos ánimos. Sigue adelante, campeón.

sendallarga dijo...

Miguel, me alegro mucho de leerte. Que hayas tenido fuerzas para escribir ya significa algo. Emocionante.

ojse dijo...

Un fuerte abrazo, Miguel.

Alfonso dijo...

Un abrazo y mucho ánimo Miguel.

COLLA KIN KOLOKÓ dijo...

Miguel, que decirte que no te hayamos dicho entre todos, ... no tengo palabras, pero la muestra de cariño que todo el mundo ha tenido con vosotros es para estar orgulloso, tanto de Irene como de ti, como siempre he dicho sois unos cracks.
También estoy seguro que Irene desde donde te esté observando querrá que sigas adelante por ti, por Laura y por ella.
Un fuerte abrazo DANI

MANOLI CXM dijo...

Felicitarte por la fortaleza que tienes para conseguir escribir.
Está ahí dándote fuerzas y animándote para que salgas, coge las zapatillas y, a entrenar... vente el sábado a Canfranc, somos 50 el domingo a Guara, y el verano a Chamonix.

Está ahí viendote escribir y se alegra de ello, igual que nos alegramos tod@s.
¡En Agosto a los Alpes!¡A entrenar!
Seguro que está feliz si tu lo estás.

Fortaleza y muchos ánimos.
Un abrazo.

Luciano dijo...

Miguel, volver a leerte es sobrecogedor, y al mismo tiempo es un alivio.
Tómate el tiempo que necesites; aquí estaremos todos esperándote lo que haga falta.
Un abrazo.

Unknown dijo...

Hola Miguel:
Tinc la carn de gallina,eres el puto amo, Miguel, segueix aixina i endavant poc a poc però sense pausa.

Eisa floreta sap que son pare estarà sempre fort per les pròximes curses.

Miguel un altra vegada, molts ànims i no et canses mai d'escriure i córrer en la meta i en l'eixida sempre tindràs a Irene.

Un abraç i recorda, ací tens un company pel que et fatge falta.

Zarpazzo dijo...

Miguelon, aunque no nos lo imaginamos creo que nadie sabe mejor que tu por lo que estas pasando, SE FUERTE......Estoy seguro que tarde o temprano esa desesperanza, esa angustia dara paso a una bonita sonrisa en recuerdo de ella. SIEMPRE ESTARA y ESTA!!.....Que decirte cuando somos tantos los que buscamos darte el mas minimo consuelo........CORAJE Miguelon, mucho CORAJE.......
Yo por si acaso seguire entrando en tu blog con la esperanza de ver que un dia retomaras esa fuerza y vitalidad que desprendes (porque aun la tienes)....
De verdad, un abrazo bien fuerte, muchos animos y para ADELANTE!!!
Zarpas

JUNGLA dijo...

Miguel, bueno es leerte. Por supuesto que tienes que hacer esos proyectos y seguir con vuestra Gran Afición, ahí es dónde tienes que buscar la Fuerza para ESTAR. Un abrazo muy fuerte de todo corazón.

Teo dijo...

Será duro Miguel, pero ya has dado un paso muy importante. Ella siempre estará, pensamos en ella todos los días, la echamos de menos todos los días. Creo que lo que has hecho hoy te habrá aliviado un poco, a mi me ayuda cuando comparto mi pena con los demás. Nunca te faltará nadie cuando lo necesites, entre todos intentaremos superarlo, te ayudaremos a superarlo. Me he alegrado mucho de saber de tí aunque me haya costado unas lagrimas.

Espero verte pronto. Un abrazo.

Sergio dijo...

Un fuerte abrazo Miguel,

Por supuesto que tienes que cumplir los 2 proyectos que se os quedaron pendientes ... Por ti, y sobretodo por Irene, que seguro que allà donde esté te darà fuerzas para conseguirlo... Los que teniais pendientes y muuuchos más.

Lo dicho, un fuerte abrazo y mucha fuerza.

Takuma Ggroc dijo...

Que decir que no sepas ya... para salir de la oscuridad, primero hay que acostumbrar a los ojos a ver en la penumbra, y asi se puede encontrar la salida....

Irene siempre estara entre nosotros, en nuestros corazones, y siempre te va a acompañar...

Sabes que vamos a estar ahi para lo que quieras, cuando quieras y desde luego para siempre...

Un fuerte abrazo

PD: Los restos pendientes seguro que podras con ellos... porque Irene estara contigo y te acompañara...

JoseCarreras dijo...

Mucha fuerza Miguel !!!
La verdad es que no se que decirte..... creo que ya se ha dicho todo y por gente que ha sabido expresarme mucho mejor que yo......solo puedo sumarme a sus palabras...

Creo que ya te habrás dado cuenta de la cantidad de gente que estamos apoyándote...

Me alegro mucho de leerte de nuevo....

Un abrazo.

RAMONRUNNING dijo...

Hola Miguel. Que injusta y dura es la vida siempre golpea donde mas duele. Por mas palabras y animos que den el dolor sigue. Pero por dura que sea la vida, sigue y tienes que seguir luchando por los demas y por ti. Ella con su eterna sonrisa siempre estara contigo dandote fuerzas. Animo Miguel y adelate, a por la UTMB, lucha por hacer un carreron. Ella estara feliz de verte por las montañas cumpliendo el sueño que tenias.

Francis dijo...

Miguel,ahora más que nunca QUE TENGAS SUERTECITA !!!!

Nunivak dijo...

Hola Miguel. Que t'hages decidit a escriure ja diu molt. El temps passa i el record queda. Quedarà per sempre.
El ser humà té la capacitat d'adaptar-se a qualsevol circumstància per dura que siga. Aquesta ho és i tú te'n surtiràs.
Una abraçada bén forta i ànims per a seguir lluitant.
Santi.

alejandro dijo...

Gracias Miguel. Necesitábamos leerte. Mucha fuerza.

marilove dijo...

Miguel, poco habrá que te consuele, en esto el tiempo es un factor clave.La vida nos pone duras pruebas pero siempre hay que luchar y seguir adelante, eso bien lo haciais, con tanta fuerza y perseverancia en cada uno de vuestros objetivos. Tómate el tiempo que necesites y un fuerte abrazo.

sanmi6619 dijo...

Miguel, no se que decir que no este dicho, pero por Irene y por sus sueños que son tambien los tuyos, poco a poco, tienes que volver a correr y hacer realidad todos esos sueños y piensa que amigos no te van a faltar para ayudarte a cumplirlos.
A mi me pilla un poco lejos pero en lo que pueda te ayudare..
ANIMO CAMPEON....
ANIMO MIGUEL.

Victor dijo...

Que alegría leerte Miguel, aunque mis ojos parecen sentir lo contrario.Mucha fuerza y ánimos y claro que está y ESTARÁ.
Espero que llegue el día en el que te vuelva a ver pidiendo el dorsal, con tu buff puesto a modo de gorro, saludando a todo el mundo y con ganas de que den la salida. Ese día me llevaré una gran alegría.
Un fuerte abrazo.

Unknown dijo...

Hola Miguel, esta mañana hemos estado entrenando por las contiendas, te acuerdas de aquel entrene nocturno? pues hoy subiamos Ana y yo, y creo que Irene nos acompañba, pues hemos tenido esas sensaciones, de hecho Ana se ha parado y me ha preguntado. Tu sabes en quien estoy pensando?, por supuesto le he dicho, en la misma persona que yo. Ya lo has dicho tu, SIEMPRE ESTARA AHI, un abrazo campeón y sigue luchando

Txopete dijo...

Bién Miguel, bién...eso es.

Animo amigo, un abrazo, cuídate.

sinsuela dijo...

La frase más bonita que nunca olvidaremos... siempre estará, Miguel.
No sabes como me ha emocionado volverte a leer.

Y la motivación también volverá... para escribir, para correr, para realizar nuevos retos, para cumplir los pendientes... por ella, por ti, por los dos.
Y nosotros estaremos ahí para darte las fuerzas que te hagan falta.
Poco a poco...

Adelante, Miguel, mucha fuerza y adelante.
Un abrazo.

Dani dijo...

Un fuerte abrazo Miguel, nada de lo que pueda decir me parece de suficiente valor para ti, ni para la pequeña Laura. Pasará el tiempo, los pequeños tendrán su vida, sus experiencias y oportunidades, y los mayores nos arrugaremos y nos marchitaremos, pero tu Irene seguirá siendo tu estrella brillante, seguirá teniendo esa preciosa sonrisa y seguirás corriendo con ella hasta el final.
Los pequeños son los que dan sentido a la vida. Abraza el doble a Laura: por ti y por Irene, y ambas sentirán tu calor.
Espero verte pronto.

Francis dijo...

Buff!! Aún se me encoje el corazón cuando corro por las sendas del desierto. Aún me caen las lágrimas cuando leo algo por aquí. Y es que aunque no lo parezca nos hemos convertido en una gran família.

Ánimo Miguel.
Un fuerte abrazo.

Edu dijo...

Verdaderamente emocionante.
Un abrazo.

Tinyo dijo...

Miguel, hacía ya tiempo que no entraba en el blog y al hacerlo hoyahí estabas tú, bastante más arriba de lo esperado en mi lista de blogs. Bien, eso significa que habías publicado,y eso ya es un avance.
¿Qué decir que no se haya dicho ya?. Irene estará siempre contigo, no de la manera que hubieras deseado, claro, pero no dudes de que así será. De sobra sabes que ella es especial así que tampoco seré yo quien te lo diga. Animo, mucha fuerza y sigue adelante amigo,todos los que os hemos querido y os querremos estaremos contigo para recordarte que ella te acompañará y guiará siempre... siempre estará.
Un abrazo campeón.

SONIA dijo...

Nose como empezar, porque despues de leer tu entrada, es un poco complicado, solo quiero que sepas que estare ahi cuando me necesites. Ella siempre estará a tu lado, y tu, por ella tienes que cumplir todos los sueños que teniais juntos, todavia me acuerdo de las anecdotas que me contabais llegando a Useres, por Borriol, los animos que nos daba subiendo RACCA, todavia la veo, dandonos esos animos que ese momento nos faltaban,siempre estara en mi recuerdo, su sonrisa..., bueno espero poder verte pronto, y mucho animo. Un abrazo

Valentín DLCC dijo...

Con la lagrimilla en el ojo... aún estoy flipando!!!! llevó tiempo que siguo vuestro Blog e incluso lo tengo linkado en el mío (http://ObjetivoUtmb2011.com).

Solo decirte, mucho animó! y que cualquier cosa que necesistes por Barna cuenta conmigo.

Nos vemos en Chamonix!

miguelflor dijo...

Miguel, me alegro enormemente que hayas sacado fuerzas de flaqueza e intentar animarte a pesar de los ánimos. Como bien dices, tiempo al tiempo y no tengas prisas en volver, hazlo solo cuando lo desees, un día de estos te levantaras y decidiras volver donde lo dejaste, seguro que Irene lo querría así y ellas seguirá a tu lado.

Todos nos acordamos mucho de vosotros, ten ánimo y fuerzas para seguir que la montaña te está esperando, y nosotros también.

Ultrafondón dijo...

Miguel, no tengo tu correo electrónico y por ello me pongo en contacto contigo por aquí.
No tengo palabras más que para decirte que eres mi héroe. En tu entrada a Chamonix conseguida la UTMB, con tu hija de la mano, te ví entrar, con tu buff característico, y grité muchas veces ánimo Miguel, ánimo Miguel, estás ahí (justo en el puente en la contra-meta), pero tus lágrimas no te dejaron verme, ni tan siquiera sé, si me oiste.
Sé que era tu momento, y que corrías por dos, con lo cual simplemente deseaba animarte, pero no quería entrar en ese momento tan tuyo e íntimo que ibas teniendo. Tu mérito es doble pues has corrido y conseguido el éxito por dos, y eso como persona te encumbra, y te deseo que tu vida personal y deportiva corra por unos derroteros tan llenos de vida como los que te ví en Chamonix. Un abrazo campeón. Emilio, GranadaUltraTrail

bernardo luis dijo...

Bravo!! Bravo!! Bravo!! Lo habéis conseguido!! Habéis estado.